فشار سه لایه غرب علیه تهران شروع دور تازه گفت‌وگو با طرف‌های آمریکایی؛ اروپایی و IAEA در چارچوبی از انگیزه و نمایش اراده لازم برای پایان بخشی و یا تعدیل اختلاف‌ها در راستای کنترل تنش، پیش از نزدیک شدن به نقطه جوش بود، اما گویی خوش‌بینی‌های نخست به مثابه ابرهای تابستانی زود گذر بودند. تهران
ساز مخالف اروپا در میانه مذاکرات تهران _ واشنگتن تهران و واشنگتن پس از پنجمین دور گفت‌وگوهایشان در رم(پایتخت ایتالیا) با رویکردی مصلحت‌جویانه کوشیده‌اند پنجره دیپلماسی را برای حل و فصل مسالمت‌آمیز اختلافات، همچنان گشوده نگه دارند. دو طرف از گفت‌وگوهای موثر و راهگشا سخن گفته و این که به دور بعدی نشست خود امیدوارند.
بدترین پیشامد در گفت‌وگوهای تهران _ واشنگتن وضع جاری از آن‌رو دامن گستر شد که واشنگتن در تأثیرپذیری از جریان‌های “افراطی _ تبلیغاتی” شروع به نمایش قدرت کرد؛ بی‌آنکه کمتر به نتایج عملی رفتار خود نزد تهران توجه کند. طرح مطالبات فزاینده و رفتار سینوسی نمایندگان واشنگتن از رئیس جمهوری تا وزیر امورخارجه، وزیر دفاع،
“خوش‌بین” یا “امیدوار” به گفت‌وگوهای تهران _واشنگتن؟ واقعیت این است که جز حاضران در پشت میز گفت‌وگوها و تصمیم‌سازان کلان در تهران و واشنگتن، هیچ‌کس از متن و محتوای آنچه گفته و شنیده شده، اطلاع روشن ندارد. به عبارت دیگر غالب تفسیر و تحلیل‌ها در درک و فهمی افلاطونی از آنچه جریان دارد، منتشر می‌شود؛
اگر واشنگتن _ تهران توافق می‌خواهند! اعلام تعلیق در ادامه گفت‌وگوهای تهران _ واشنگتن توانست تأثیر فوری بر خوش‌بینی‌ها به سه دور گفت‌وگوهای انجام شده بگذارد، اما اکنون همه آنچه فضای عمومی دیپلماسی را در خود فرو برده، نگرانی از آینده مسیری است که تنها امیدواری به کشف حل مسالمت‌آمیز اختلافات و رسیدن به نقطه
اروپا در کجای گفت‌وگوهای تهران _ واشنگتن ایستاده است؟ آیا می‌خواهد فعلا ناظر صحنه‌ای باشد که آینده رخدادهایش هنوز در پرده ابهام است؟ به این ترتیب آیا قاره پیر به رهبری تروئیکای “بریتانیایی_فرانسوی و آلمانی” انفعال را پیشه کرده است؟ یا زیرکانه و با حفظ ملاحظات انتقادی‌اش به سیاست‌های متکبرانه «دونالد ترامپ» در این هنگام
دیپلماسی دولت چهاردهم در محک تجربه حزم و احتیاط جریان‌های تندرو در نقد و نظر پیرامون رویکرد سیاست خارجی دولت نیز می‌تواند نشانه‌ای از توافق عمومی برای اصلاح رویکرد تماما یک‌سونگر در سیاست خارجی باشد. این رویکرد نتایج گران خود را حداقل در سطوح اقتصادی به رخ کشیده است. اما آیا می‌توان به روشنی نتیجه
آنان هنوز باور ندارند که مردم حالا هم خوب می‌خوانند، هم درک روشن از واقعیت‌ها دارند و هم ارزیابی درستی از مدعیان حضور ماندگار بر کرسی قدرت کسب کرده‌اند. آنان حاضر به قبول باخت در جنگ و رقابت میان ایده‌ها نیستند؛ بلکه می‌کوشند در هیئت اقلیتی معدود اما پرصدا، خود را مدعی نخست در برابر انتخاب اکثریت
او گفته است: «هر تهدیدی علیه همسایگان ما و ترسیم دوباره مرزها، چه در شمال باشد چه در جنوب، چه شرق و چه غرب،کاملاٌ غیرقابل قبول است و برای ایران خط قرمز به شمار می‌رود.» اما اگر اظهارات عراقچی را نشان دادن “کارت زرد” تهران به مسکو تعبیر کنیم، آیا مسکو در مواضع تکراری خود
